برخى كودكان به این دلیل تحمل باختن را ندارند كه میزان خودباورى آنان پایین است. به اعتقاد بوویچ (1998 م) متخصص بازى درمانى كودكان، «كودكانى كه احساس منفى و بدى درباره خود دارند، به بردن بیشتر اهمیت مى‏دهند». اگر مى‏خواهید آستانه تحمل او را در باختن افزایش دهید، اعتماد به نفس او را بالا ببرید.

فرزند خود را هرگز با برادر، خواهر یا همسالى كه بازیكن بهترى است، مقایسه نكنید. خوب است قبل از بازى، درباره برد و باخت توضیح دهید و بگویید كه لازم نیست انسان همیشه برنده باشد؛ همان گونه كه قهرمانان بزرگ ورزشى نیز همیشه برنده نمى‏شوند. او باید بیاموزد كه برد و باخت نیز نوبتى است.

برخى والدین، به گونه‏اى با فرزند خود بازى مى‏كنند كه همیشه او برنده باشد. توصیه مى‏كنم گاهى زمینه باختن فرزندتان را فراهم سازید و پس از باختن او، برد قبلى‏اش را یادآورى كنید.

بازى‏هاى غیر رقابتى (بازى‏هایى كه برنده و بازنده ندارند) با خودتان، و تشویق و ترغیب او به این گونه بازى‏ها با همسالانش مى‏تواند در كاهش این مشكل مؤثر باشد، بازى‏هاى حدس زدنى (گل یا پوچ)، ضربه زدن به بادكنك، انداختن توپ‏هاى كوچك در حلقه، و براى كودكان كوچك‏تر از فرزند شما، قایم باشك و برج سازى با مكعب‏ها، نمونه‏هایى از بازى‏هاى غیر رقابتى هستند.

یكى از علل مهم سخت بودن پذیرش باخت هنگام بازى با همسالان، برخورد نسنجیده والدین است. توجه بیش از حد آنان به مسأله برد و باخت، خوشحالى فراوان هنگام برد فرزند و اظهار ناراحتى هنگام باختن او و ذكر جمله‏هایى مثل «بازنده به هیچ دردى نمى‏خوره» و مانند آن، نمونه‏هایى از این گونه برخوردها است.

خوب است بى‏اهمیت بودن باختن را با روش الگویى نیز به او نشان دهید به این صورت كه وقتى در بازى مى‏بازید (و گاهى خود، زمینه باختن خویش را فراهم مى‏آورید)، خیلى راحت بگویید: من باختم؛ اما واقعا بازى جالب و لذت‏بخشى بود.