برخى كودكان به این دلیل تحمل باختن را ندارند كه میزان خودباورى آنان پایین است. به اعتقاد بوویچ (1998 م) متخصص بازى درمانى كودكان، «كودكانى كه احساس منفى و بدى درباره خود دارند، به بردن بیشتر اهمیت مىدهند». اگر مىخواهید آستانه تحمل او را در باختن افزایش دهید، اعتماد به نفس او را بالا ببرید.
فرزند خود را هرگز با برادر، خواهر یا همسالى كه بازیكن بهترى است، مقایسه نكنید. خوب است قبل از بازى، درباره برد و باخت توضیح دهید و بگویید كه لازم نیست انسان همیشه برنده باشد؛ همان گونه كه قهرمانان بزرگ ورزشى نیز همیشه برنده نمىشوند. او باید بیاموزد كه برد و باخت نیز نوبتى است.
برخى والدین، به گونهاى با فرزند خود بازى مىكنند كه همیشه او برنده باشد. توصیه مىكنم گاهى زمینه باختن فرزندتان را فراهم سازید و پس از باختن او، برد قبلىاش را یادآورى كنید.
بازىهاى غیر رقابتى (بازىهایى كه برنده و بازنده ندارند) با خودتان، و تشویق و ترغیب او به این گونه بازىها با همسالانش مىتواند در كاهش این مشكل مؤثر باشد، بازىهاى حدس زدنى (گل یا پوچ)، ضربه زدن به بادكنك، انداختن توپهاى كوچك در حلقه، و براى كودكان كوچكتر از فرزند شما، قایم باشك و برج سازى با مكعبها، نمونههایى از بازىهاى غیر رقابتى هستند.
یكى از علل مهم سخت بودن پذیرش باخت هنگام بازى با همسالان، برخورد نسنجیده والدین است. توجه بیش از حد آنان به مسأله برد و باخت، خوشحالى فراوان هنگام برد فرزند و اظهار ناراحتى هنگام باختن او و ذكر جملههایى مثل «بازنده به هیچ دردى نمىخوره» و مانند آن، نمونههایى از این گونه برخوردها است.
خوب است بىاهمیت بودن باختن را با روش الگویى نیز به او نشان دهید به این صورت كه وقتى در بازى مىبازید (و گاهى خود، زمینه باختن خویش را فراهم مىآورید)، خیلى راحت بگویید: من باختم؛ اما واقعا بازى جالب و لذتبخشى بود.